Een Sprong In Het Diepe (11)
Het Gekkengetal, Onverwachte Ontmoetingen, Zingeving, en nieuwe Tai Chi video’s!
Leestijd: 8 minuten; 4 video’s.
Het elfde deel van deze serie blogposts is enigszins bijzonder vanwege mijn affiniteit met narren, zotten en jokers en hun connectie met het getal 11. Dat komt enerzijds door hun vaardigheid om mensen aan het lachen te krijgen en anderzijds doordat zij de wereld kunnen zien zoals die werkelijk is; twee kwaliteiten die ik hoog acht. Narren zijn in de regel buitenbeentjes omdat veruit de meesten van ons de wereld niet zien zoals die is, maar slechts kunnen kijken door ons eigen referentiekader. Daardoor ontstaat onbalans en stress omdat wij daardoor gaan geloven in de maakbaarheid van de wereld zoals die volgens ons zou moeten zijn, maar die vaak haaks staat op de realiteit van alledag. Het gekkengetal (of narrengetal) 11 verwijst echter op een geheel eigen manier naar de wereld zoals die werkelijk is.[1]
In het Christendom is 10 het volmaakte getal (denk aan de tien geboden) en 12 het heilige getal (denk aan de twaalf apostelen). 11 wordt ongeluksgetal genoemd omdat het 10 als volmaakt getal ‘overtreedt’,[2] maar 11 wordt ook geluksgetal genoemd omdat het twee keer het getal 1 weergeeft wat symbool staat voor eendracht. Aangezien in ons logische wereldbeeld iets niet tegelijkertijd geluk èn ongeluk kan zijn, wordt 11 ook wel het gekke getal genoemd.
De onderliggende en op het eerste gezicht onzichtbare wijsheid echter is dat elke tegenstelling slechts kan bestaan door aanwezigheid van beide componenten. Vanuit gezond verstand bezien is geluk niet hetzelfde als ongeluk. Echter betekent het woord ‘geluk’ helemaal niets zonder ervaring te hebben bij het woord ‘ongeluk’. Wij kunnen dus pas van geluk spreken als we ook het tegendeel, ongeluk, hebben meegemaakt en ervaren en vanuit dat standpunt bezien vormen ze samen een geheel. Als we met andere woorden zeggen dat we gelukkig willen zijn, zeggen we tegelijkertijd dat we ongelukkig willen zijn. Logisch, toch?
Op deze manier kunnen we elke tegenstelling benaderen. Het woord licht is betekenisloos als wij niet weten wat donker is.[3] Echter weet ieder van ons uit eigen ervaring dat het licht van overdag telkens weer overgaat in het donker van de nacht. Samen vormen ze een etmaal en vanuit dat standpunt bezien vormen licht en donker een geheel, waarbij het een niet zonder het ander kan bestaan. Op zichzelf staand zijn het betekenisloze woorden die pas betekenis krijgen door aanwezigheid van hun tegenovergestelde. Hier zien we meteen dat de twee componenten van elke tegenstelling tegelijkertijd ontstaan op het moment dat wij dingen en gebeurtenissen namen gaan geven.
Ten slotte kan het getal 11 als verbindende factor worden gezien tussen het volmaakte getal 10 en heilige getal 12. De dubbele ‘1’ geeft aan dat beide componenten van een tegenstelling even zwaar wegen en kan worden omgedraaid zoals het yin-yang symbool: zowel volmaaktheid als heiligheid bestaan uit wit èn zwart, positief èn negatief, goed èn slecht. Zodra dàt wordt begrepen, is er geen angst meer voor wat dan ook.
Tot zover deze ode aan het narrengetal 11.
Op 16 mei jl. vierde ik 50 vervolmaakte rondjes om de zon. In deze blogpost geef ik ter gelegenheid daarvan een digitaal cadeautje weg, en op de dag zelf nam ik de middag vrij om een bergwandeling te maken naar de top van de Shengjing Shan, de heilige berg waar ook de Kung Fu Academy is gelokaliseerd. De stralende zon gaf deze lentedag een gouden glans en de magie van de berg, waar de tekst van de gehele Tao Te Ching in een rots op de top is gegraveerd, was voelbaar: de haartjes over mijn hele lijf stonden overeind en de lucht leek gevuld met elektriciteit; een gevoel wat werd versterkt door het gezoem van legers bijen (hele grote bijen!) die de lucht bijna deden trillen. Ter inspiratie nam ik een korte videoboodschap op die hieronder wordt gedeeld.
Qua training kan ik melden dat vijf dagen in de week full time trainen als kersverse vijftigplusser veel vraagt van zowel lichaam als geest en af en toe is een kleine pauze nodig. Twee weken geleden plande ik om met een vriendin naar warmwaterbronnen te gaan; een fenomeen wat in deze contreien veel voorkomt. Het plan was om op vrijdagochtend eerst even naar de stad Wendeng te gaan en daarvandaan een taxi richting de bron te nemen.
Voor zover ik kan beoordelen is Wendeng een stad zoals er in China veel gevonden kunnen worden: veel grijs/gele woontorens, straten en lanen vol schreeuwende en blinkende gevels waar allerlei koopwaar wordt aangeprezen en heel veel asfalt en beton. Naast Wendeng bezocht ik tevens Weihai, Yantai en Qingdao, en alleen de laatstgenoemde had een meer eigen karakter. In dat opzicht lijkt China op de Verenigde Staten, waarvan bekend is dat qua stadsontwerp en architectuur zo’n beetje alle steden op elkaar lijken (op enkele uitzonderingen na zoals New York, San Francisco, Chicago, of New Orleans). Maar waar dat in macro-opzicht weliswaar het geval kan zijn, worden de ware schatten natuurlijk, zoals zo vaak, gevonden op microniveau; want alleen daar openbaren zich de authentieke parkjes, binnenpleintjes, winkeltjes, straatkunst, kleine theaters en kroegjes aan de oprechte zoeker.
Dat deed zich op die dag in Wendeng op twee plekken voor. Eerst kwamen we langs heel vette communistische straatkunst. De foto’s spreken voor zich en voor mij voelde het alsof we een ander tijdperk binnenliepen en op elk moment een militaire parade haar opwachting zou maken.
Daarna blunderden we tegen een knalrode gevel op wat in eerste instantie deed denken aan de gevel van een Chinees restaurant in het westen. De deur was open en naar binnen glurend zagen we een binnenplein met aan de overzijde een hal waarin een groot beeld te zien was van een Chinese wijze. De gelijkenis met de beelden van de Taoïstische tempel naast de Kung Fu Academy was treffend, waardoor we dachten een stadstempel te hebben gevonden. Zo’n schat is te mooi om voorbij te lopen, dus stapten wij naar binnen.
Naast de grote hal waren ook deuren aan beide zijkanten geopend. De eerste deur rechts toonde een kast vol boeken en denkend dat het de bibliotheek was, liep ik naar binnen. Daar ontmoetten we een kale Chinese heer van rond de 60 die verrast was om ons te zien, ons meteen thee aanbood en tegen ons begon te praten alsof we elkaar al jaren kenden. Dat culmineerde in zijn uitnodiging om mee te gaan lunchen.
Om een lang verhaal kort te maken, hij was een opmerkelijk interessant personage met de naam Cong Songpo (从松坡) die zo’n 30 jaar geleden zijn baan opgaf om door het land te gaan lopen op zoek naar familiebanden. Vervolgens schreef hij een boek over de Zhang (张) familielijn[4] en verbond 30 familie clans in en rond China weer met elkaar. Dit alles leerden wij van meneer Cong Xuri (丛煦日), familie van de kale heer die niet lang na ons was gearriveerd.
We leerden ook dat de tempel geen tempel was, maar het voorouderlijke huis van hun familie – dat nu voornamelijk als museum wordt gebruikt. Uiteindelijk bleek dat wij in een familiereünie / lunch waren beland, en boden deze lieve mensen niet alleen aan om met hen te gaan lunchen, maar ook nog eens om ons na afloop naar de bron te brengen.
Eenmaal aangekomen op wat een klein bedrijventerrein leek, werden we naar een soort pakhuis gedirigeerd. Binnen echter kwam een prachtig en chique restaurant tevoorschijn. We kregen een privé kamer met een grote ronde tafel waarop een grote ronde schijf stond om alle eetwaar uit te stallen. Die schijf draait rond waardoor iedereen van alle gerechten kan proeven. Bovendien maakt de ronde vorm het mogelijk om met iedereen aan tafel te converseren. Het eten was voortreffelijk en de drank overvloedig, die begon met Bijou (een soort oude jenever), dan een echt prachtige rode Bordeaux, om daarna alles weg te spoelen met bier.
Maar het meest bijzondere deel van de lunch was toen Songpo en zijn zus samen een Chinese keizerlijke aria zongen. Bovendien bleek Songpo een geweldige verhalenverteller te zijn, en hoewel we de meeste van zijn woorden niet begrepen, gaf zijn lichaamstaal het verhaal nagenoeg compleet weer.
Deze lunch werd een wonderbaarlijke bijeenkomst vol vrolijkheid, gelach, zang, drums, uitwisseling van verhalen en het vormen van nieuwe grens-overstijgende banden. Wat een geweldige verrassing, eer en plezier werd deze toevallige ontmoeting. En zoals beloofd, reed een van de heren die nuchter was gebleven ons naar de warmwaterbron.
Vorige week vrijdag arriveerde een nieuwe student op de Kung Fu Academy; een Australische jongedame van 29. Zij trainde op vrijdag mee en ging op zaterdag met Shifu Wang en de twee andere studenten een dagje naar het strand. Op zondag voelde ze zich echter een beetje opgeblazen en op maandag werd duidelijk dat ze vocht aan het vasthouden was. Maandagavond bleek dat ze sinds de vrijdag ervoor ruim 9 kilo was aangekomen, waren met name haar benen en buik duidelijk zichtbaar opgezwollen en op dinsdagochtend kwam daar druk op de borst bij. Ten tijde van dit schrijven, een week later, ligt zij inmiddels drie dagen in een ziekenhuis in Yantai. Inmiddels zijn er reeds talloze tests gedaan op diverse vitale orgaanfuncties en tot nu toe zijn alle tests negatief, behalve dat er vocht in haar longen lijkt te zitten. Shifu Qu, eigenaar van de Academy, neemt volledig verantwoordelijkheid voor haar welzijn en is reeds drie dagen onafgebroken bij haar in het ziekenhuis om bij te staan waar mogelijk (hij slaapt in een stoel).[5] Voor zover mogelijk houden wij als medestudenten contract met haar, al is het maar voor mentale support. Wordt vervolgd…
Shifu Wang, de shifu die hier 24/7 aanwezig is en voor ons kookt, is ook een meester krijgskunstenaar en neemt de lessen over. Echter is mijn kennis van Mandarijn beduidend beter dan zijn kennis van Engels, dus middels taal is communicatie tussen hem en mij helaas amper mogelijk. Echter: the universe provides, zoals het gezegde luidt, want medestudente Caro kan goed Chinees spreken. Dat maakt de lessen een stuk leuker, want Shifu Wang heeft ook grote kennis van eetbare vegetatie en hoe dat klaar te maken en ik vind het superleuk om daar ook een graantje van mee te pikken.
Bovendien geven deze twee meesters een mooie inkijk in hoe zingeving er in de praktijk uit kan zien. Sinds mijn aankomst afgelopen september was er een periode van drie weken waarin we met zes studenten waren, maar de rest van de tijd verbleef ik hier met een of hooguit twee medestudenten. Toch is Shifu Wang reeds hier vanaf begin oktober (ik herhaal nog maar even: 7 dagen per week!) en is Shifu Qu elke maandag tot en met vrijdag op de school aanwezig. Elke ochtend starten ze hun training tussen 04:30 en 05:00 uur. Elke les staan ze er en elke maaltijd is smakelijk en goed verzorgd. Ze lijken tevreden met hun bestaan waarin Kung Fu / Martial Arts zorgen voor een groot deel van hun zingeving: zowel hun eigen beoefening als het leren aan studenten.[6]
Een diep bevredigend gevoel van zingeving mocht ik reeds ervaren tijdens onder andere musiceren, de fysiotherapie opleiding, werken als masseur, en nu door tai chi te leren en te schrijven. De grote gemene deler is dat zingeving altijd gepaard gaat met een activiteit die zinvol is voor degene die het uitvoert. Bovendien wordt zo’n activiteit geweldig leuk zodra het ook resultaten gaat opleveren, zoals deze website het resultaat is van mijn schrijfsels en de vooruitgang in Tai Chi van mijn beoefening.
De afscheidsboodschap van deze elfde blogpost is dan ook: Kom er achter wat je graag zou willen doen, en zoek een manier waarop je dat kunt gaan uitproberen! Met name in de volwassen leeftijd voelen velen van ons zich gevangen in een bepaalde situatie of omgeving, maar er is altijd een keus – ondanks dat het wellicht niet zo voelt. Dat komt omdat wij onszelf hebben wijsgemaakt dat werkelijk alles mis gaat wat er ook maar mis kan gaan, als we die keus (namelijk voor onszelf kiezen) daadwerkelijk maken. Daardoor blijven we handelen vanuit angst, wat in dit geval een slechte raadgever is want daardoor kweken we alleen maar wrok, haat, en afgunst.
Dus blijf open om te ontdekken wat je allemaal nog niet van jezelf weet. Of kijk jezelf in de spiegel aan, lach, en herhaal de woorden van de Geest van Kerstmis Nu in The Muppet Christmas Carol: “Hohoho! Come in, and know me better man!”
Vrolijke groetjes,
Erik Stout
[1] Het is een heerlijk toeval dat de woorden ‘gekkengetal’ en ‘narrengetal’ uit 11 letters bestaan.
[2] Op dezelfde manier is 13 een ongeluksgetal omdat het 12 als heilig getal ‘overtreedt’.
[3] Zo kunnen de woorden ‘licht’ en ‘donker’ betekenisloos zijn voor iemand die blind geboren is.
[4] Zoals Jansen een van de meest voorkomende familienamen in Nederland is, zo is Zhang dat in China.
[5] Intussen heeft zij reeds contact opgenomen met haar familie en reisverzekering, waardoor er momenteel een Engels sprekende arts naar haar onderweg is voor verder overleg en eventueel verdere testen, diagnosestelling & behandeling, transfer naar Beijing of de mogelijkheid tot repatriëring.
[6] In de weekenden geeft Shifu Qu les aan groepen kinderen in zijn woonplaats.