Een Sprong In Het Diepe (10)

Voelen, Competitie, Meesterschap, en…Lentebloesems!

Leestijd: 7 minuten

Olympische Draak van Qingdao met de skyline als filmdoek op de achtergrond.

Reeds twee dagen zit ik naar een blanke pagina te staren[1] en de enige gedachten die opkomen behoren allemaal tot het faal-spook: “Wat ben je hier nu helemaal aan het doen? Je bent in niets succesvol. Je doet alles maar half. Je maakt nooit eens iets af. Je bent een niksnut die weigert volwassen te worden.” Deze gedachten komen op als poepen en wisselen elkaar soms zo snel af, dat ik op die momenten slechts wens om in een diepe afgrond te verdwijnen.

Enkele redenen daarvoor zijn de diep verankerde overtuigingen dat ik geen fouten mag maken en dat dat voorkomen kan worden door hard en lang over problemen of situaties na te denken. Echter gaan die overtuigingen natuurlijk voorbij aan het feit dat leren slechts mogelijk is door fouten te maken en als daar geen ruimte voor is, schieten we met z’n allen in de kramp – een kramp waar ik zeker in schiet omdat mijn manier van beslissingen nemen veel meer ligt in het (door)voelen dan in het denken. Daar kwam ik achter middels een combinatie van onder andere zelfonderzoek en -analyse, literatuur lezen over psychologie (met name C.G. Jung’s Psychologische Typen kwam daarbij van pas), en Human Design.

In zijn boek bespreekt Jung vier hoofdfuncties in bewustzijn: twee waarnemende functies (zintuiglijke en intuïtieve waarneming) en twee beoordelende functies (denken en voelen). Deze functies worden beïnvloed door twee hoofdtypen qua houding: introvert en extrovert. Na het boek te hebben gelezen zie ik mezelf globaal als extrovert (maar met veel introverte trekken) die voornamelijk zintuiglijk waarneemt en beoordeelt middels voelen; een theorie die wordt versterkt door mijn Human Design profiel (emotionele manifestor), wat ook aangeeft dat mijn constitutie wat langzamer is in het nemen van beslissingen dan mensen met een andere bouw/blauwdruk. Ik leer door te ervaren (zintuiglijke waarneming) en door daarna het geleerde te doorvoelen kom ik tot beslissingen die zowel voor mij als mijn omgeving betekenisvol blijken. Met andere woorden, zodra een idee zich aandient, doe ik er beter aan om zowel het extatische (“Jaaaaa, dat gaan we ZO doen!”) als het depressieve (“Dit wordt echt helemaal nooit wat!”) te doorvoelen, en daarna ga ik er op een bepaald moment mee aan de slag, of niet.[2]

Een aardig voorbeeld was het idee om reeds in Nederland al een tai chi outfit aan te schaffen. Het gevoel zei toen dat het daar nog te vroeg voor was, dus ging ik er vanuit dat het juiste moment zich vanzelf al dan niet zou aandienen. Dat deed het toen de meester onlangs vroeg of ik het aandurfde om mee te doen aan een tai chi competitie in het hol van de leeuw. Zijn vraag interpreteerde ik als genoeg vertrouwen en dientengevolge was de tijd daar om een heuse tai chi outfit uit te gaan zoeken (waarbij ‘made in China’ in dit geval uiterst passend en gewenst is). Ik ben superblij met het pak en ik moet toegeven, het geeft de beoefening een extra dimensie!

Nu, het leuke van tools als zelfanalyse, psychologie en Human Design is dat ze weliswaar nooit op zichzelf zaligmakend zijn, maar wel handvatten kunnen verschaffen in het proces van zelfonderzoek – zeker als we herkenbare kenmerken van onszelf tegenkomen. Daaraan gekoppeld zit dan onherroepelijk vergroting van het zelfbewustzijn en dat geeft natuurlijk weer handvatten om er achter te komen hoe wij als uniek individu effectief, spontaan, creatief, en betekenisvol door het leven kunnen gaan.[3]

De tai chi & kung fu competitie werd gehouden in een groot stadion in de stad Laiyang.[4] Wij zaten rond 07:30 uur in de auto en kwamen net op tijd aan om de openingsceremonie te zien: een prachtig vertoon met honderden kinderen die vaandels wapperden, Chinese draken die er doorheen doolden, en het geheel voorzien van bombastische muziek; alsof het een Olympische openingsceremonie betrof. Daarna begonnen jonge kinderen aan hun competities.

De uitvoeringen werden op twee matten vertoond en op elke mat stonden vier deelnemers die tegelijkertijd hun oefening uitvoerden. Iedereen kreeg een beoordeling van de jury en de acrobatische toeren van die kinderen kregen van mij allemaal een dikke 10! Tjonge jonge het leek wel of alle jongens en meisjes rubberen lijfjes hadden, zo gemakkelijk werden intens moeilijke bewegingen, salto’s en radslagen uitgevoerd. Supertof om te zien en ook dat jong, oud en alles daar tussenin mega bedreven was in de verschillende stijlen Chinese krijgskunsten.

Aan het begin van de middag was er een pauze en mochten wij oefenen op de mat waar we later in de middag acte de présence mochten geven. De outfit was reeds aangetrokken en vanaf het moment dat ik plaats nam op de mat om mijn vorm te oefenen, werd ik omringd en in de gaten gehouden door een horde mede-deelnemers en fotografen – allen van Chinese komaf. Dat voelde super intimiderend, temeer omdat ik mezelf een ongelofelijke houten Klaas vond in vergelijking met hun kunnen en kunsten. Dus enigszins zwetend maakte ik de vorm af en kreeg zowaar een groot applaus. Dat was niet alleen superlief, maar oprecht gemeend en dat is iets waarbij ik graag even stil sta.

Mijn trainingsrondje haalde zowaar de krant :-)

Want alle Chinese mensen die ik tot nu toe heb mogen ontmoeten zijn stuk voor stuk vriendelijk, humorvol, behulpzaam, en...zowel ge- als bedreven. Zowel in dorpen als steden kom je overal mensen tegen die acrobatische toeren uithalen met tai chi of kung fu, zie je jong en out met vliegers in de weer die tot in de stratosfeer lijken te reiken, worden tollen met zwepen bespeeld of laten ze ze dansen op een touw, worden bordspellen gespeeld, en noem maar op. Wat ze ook doen, ze lijken het met volle overgave en meesterschap te doen en wat vooral opviel: ze hebben er ongelofelijk veel plezier in! Het is werkelijk lang geleden dat ik oprechte vrolijkheid in zo’n grote getale heb mogen aanschouwen. Tijdens een trip naar de stad Qingdao zag ik hele families in een groot park weekend vieren met vliegeren, frisbeeën, voetballen, dansen en lekker eten en drinken. Heerlijk om op dat veld onder het genot van een dampende kop koffie van die energie mee te snoepen.

Qingdao is trouwens een gave havenstad en ook een oude Duitse kolonie – met een grote biertraditie. Minder bekend is evenwel een duisterder verleden, wat is tentoongesteld in het Qingdao Mountain Battery Site Museum. Daar wordt het verhaal van Qingdao in de aanloop naar, tijdens en nasleep van de Eerste Wereldoorlog verteld. Deze stad heeft de dubieuze eer om als eerste Aziatische stad een 3D oorlog mee te maken: zowel over land en zee als door de lucht. Daarbij, en dat was nieuw voor mij, waren er in dat gebied loopgraven zoals die we die kennen vanuit België. Veel Chinezen zijn van het platteland gehaald om te vechten voor diverse kolonisten, die zich op dezelfde manier gedroegen als elke imperiale macht – middels overheersing en uitbuiting.

Een terugkerend spektakel is de avondvoorstelling op de skyline van Qingdao. Over een geschatte afstand van ruim een kilometer worden filmpjes afgespeeld waarbij de skyline als een groot beeldscherm wordt gebruikt. Fenomenaal om te zien en helemaal vanaf de pier waar de zeilwedstrijden van de Olympische Spelen uit 2008 werden verricht, omdat de verlichte skyline daar ook in de weerspiegeling van het water prachtig te zien was.

Ten slotte is de overgang van winter naar lente niet minder dan magisch hier op de heilige berg. De bloesems zijn adembenemend met geel, roze, paars en wit in alle denkbare tinten en met alle denkbare geuren als jasmijn, honing, bergbeekjes, muskus, en rozen. Bovendien was er bij een groep bloesembomen zoveel gezoem van bijen te horen, dat de berg zowaar in z’n geheel leek op te stijgen. De meest prachtige insecten, vogels en vlinders vliegen ons om de oren en door het nieuwe groen lijkt de hele berg tot leven te komen. Krekels en kikkers beginnen weer concerten te geven en het is een feest om al dat nieuwe, jonge leven in al haar facetten te mogen ervaren. En last but not least blunderde ik vorige week tegen een prachtige slang van zo’n 1,5 meter op: gele kop, donker lijf en kronkelde op het gemak de straat en stoep over, waarna die in het bos verdween.

Al met al is het tot nu toe een avontuur met hoogte- en dieptepunten, zalige en moeilijke momenten, plezier en pijn. Het is net het leven zelf!

Vrolijke groetjes,
Erik Stout

[1] De mytholoog, auteur & redacteur Joseph Campbell leerde mij dat een onmisbaar onderdeel van het schrijverschap bestaat uit de vaardigheid om een of meerdere dagen van ‘writers block’ te kunnen doorstaan. Het gevoel volledig vast te zitten is een illusie van ons ego omdat de processen in het onderbewustzijn door onze vermeende passiviteit de gelegenheid krijgen zich op het onderwerp te storten. Hoe langer met het discomfort geleefd kan worden, des te creatiever en interessanter vaak de oplossing (wat ook wordt beaamd door Monty Python acteur John Cleese).

[2] Aangezien geen twee mensen exact dezelfde blauwdruk hebben, kan het veel ontspanning opleveren als ieder er voor zichzelf achter komt op welke manier van beslissingen nemen het beste past.

[3] Het is een feit dat in onze maatschappij de beoordelings- beslissingsmogelijkheden van het denken worden overschat en die van het voelen onderschat. Daarmee verarmen wij onszelf als mensheid want we benutten slechts de helft van ons totale vermogen. Zoals een beroemde quote stelt: “Iedereen is intelligent. Maar als we een vis beoordelen op het vermogen om in bomen te  klimmen, zal hij zijn hele leven geloven dat hij dom is.”

[4] De wc’s in het stadion stammen nog uit de communistische tijd, waar privacy schaars was en iedereen alles met elkaar diende te delen. De heren wc bestond uit een rij urinoirs aan de linkerzijde van de ruimte en een rij gaten in de grond aan de rechterzijde voor de grotere behoefte. Het enige wat voor mij nieuw was, was dat de wc’s aan de rechterzijde geen deurtjes hadden. Er zaten weliswaar schotten tussen de gaten, maar een ieder die binnenkwam kon onbekommerd naar de hurkende medemens kijken. Nu, als je daaraan bent gewend is dat niet zo’n probleem. Maar ja, ik ben daar niet aan gewend. Dus toen ik moest, en ik goed en wel in het laatste ‘hokje’ op mijn hurken zat, wilde de bestelling evenwel niet geleverd worden.