De twee chef-koks

Leestijd: 5 minuten

Er waren eens twee rivaliserende koks. Dit waren niet alleen rivalen, het waren aartsvijanden die elkaar zo haatten dat ze elkaar wel konden doden en als gerecht opdienen.

De koning van het land genoeg van hun rivaliteit en beval een kookwedstrijd zodat voor eens en altijd kon worden bepaald wie van deze twee chef-koks de beste was. De mensen in het land waren enthousiast omdat iedereen wist hoeveel deze koks elkaar haatten, maar ook kenden ze de kwaliteit van hun kookkunsten.

Terwijl iedereen in het paleis zich voorbereidde op het komende evenement werd de hoofdkeuken verdeeld in twee identieke werkstations. De stations werden afgescheiden door een verrijdbare muur en er waren camera's geplaatst zodat de gebeurtenis overal gevolgd kon worden.

Op de dag van het evenement kwamen beide koks aan in verlengde limousines: de ene in een witte en de andere in een zwarte. Iedereen hield de adem in toen ze net voor de wedstrijd naar de scheidsrechter werden geroepen, want dat was het moment waarop ze oog in oog kwamen te staan. En omdat hun wederzijdse haat zo bekend was, wist niemand wat er zou gaan gebeuren.

Terwijl de scheidsrechter de regels uiteenzette, waren de blikken van de koks kouder dan een poolnacht in de winter en iedereen was er vrij zeker van dat als de scheidsrechter, de koning, zijn dienaren, het publiek en de miljoenen online kijkers er niet waren geweest, ze elkaar naar de keel zouden zijn gevlogen voordat men 'Efilnikufesin' kon zeggen.

De scheidsrechter is klaar en de wedstrijd begint. Die is zo opgezet dat elke chef begint met het bereiden van een driegangenmaaltijd. Als dat eindigt in een gelijkspel, moeten ze een viergangenmaaltijd bereiden. Als dat weer in een gelijkspel eindigt, maken ze elk een vijfgangenmaaltijd en zo verder tot er een winnaar uitkomt.

Ze maken allebei de meest fantastische gerechten en de jury kan geen winnaar aanwijzen na de eerste ronde. Ronde twee, ronde drie, ronde vier; hoe mooi alle gerechten ook zijn en rijk aan kleur, smaak en vorm, het blijft voor de jury onmogelijk om een winnaar te kiezen.

Ondertussen worden de koks steeds verhitter naarmate de wedstrijd vordert. Hun hoofden worden roder, hun kleren natter en hun stemmingen donkerder. Terwijl aan de andere kant van het spectrum het publiek de interesse verliest omdat de wedstrijd nu aan de vijfde dag begint en het einde nog nergens in zicht is, zo zijn ze aan elkaar gewaagd.

Als er na negen dagen non-stop koken nog steeds geen winnaar is, staan de koks op het punt om in te storten en gooien de scheidsrechter en jury de handdoek in de ring. De koning en het publiek ter plekke en online waren toen al lang weg.

Twee dagen later werden beide koks wakker op hun werkstation. De keuken was brandschoon en de mobiele muur was verwijderd. Toen ze wakker werden, moesten ze een paar keer knipperen bij het zien van de schone keuken (die op een oorlogsgebied had geleken voordat ze in slaap waren gevallen) en, niet in het minst, van elkaar.

Omdat ze allebei alles hadden gegeven en er nog geen winnaar was, verscheen er een kleine glimlach hun gezichten. Zonder een woord te zeggen keken ze naar de keuken, in de koelkast en gingen broederlijk aan het werk.

Op een gegeven moment liep er een bediende voorbij en wat was het wat hij daar hoorde? Kwam er gezang uit de keuken? Stilletjes opende hij de deuren en keek naar binnen. Daar stonden de zogenaamd vijandige koks niet alleen te zingen en lachen, maar ook nog eens samen te koken!

Hij kon zijn zintuigen nauwelijks geloven en rende naar de koning om hem te informeren over deze zeer onverwachte recente gebeurtenissen. De koning rende naar de keuken om precies hetzelfde tafereel te zien als de dienaar had beschreven. Dolgelukkig met zo’n onverwachte wending beval de koning de camera' s weer aan te zetten omdat hij wist dat iedereen de vruchten van deze genieën zou willen aanschouwen.

Al snel ging het nieuws rond dat de voormalige vijanden samenwerkten en een menigte verzamelde zich in en rond de keuken. De chef-koks waren het echter zat om de hele tijd in de gaten te worden gehouden. En omdat ze begrepen hoe graag iedereen wilde zien wat ze aan het maken waren, bevalen ze iedereen de keuken te verlaten en alle camera's uit te zetten, anders zouden ze meteen met hun project stoppen.

Met tegenzin stemde de koning toe want hoe graag iedereen deze koks ook wilde zien samenwerken, ze waren uiteindelijk veel nieuwsgieriger naar de culinaire wonderen die ze ongetwijfeld zouden produceren. Dus werd de keuken ontdaan van mensen, camera's en elk ander denkbaar opnameapparaat. Bovendien hadden de chef-koks nog een voorwaarde: als iemand zelfs maar op de keukendeur klopte voordat ze klaar waren, gooiden ze alles wat tot dan toe was gemaakt weg en zouden wederom het project onmiddellijk stoppen.

En dus wachtten de koning, zijn personeel en iedereen in het land gretig op wat de koks zouden gaan bedenken. Er waren veel speculaties en zelfs weddenschappen werden afgesloten over wat voor soort gerechten er zouden worden gepresenteerd. En naarmate er één en zelfs twee dagen voorbij gingen was de spanning in de lucht zo voelbaar dat het bijna in plakjes kon worden gesneden.

Op de derde dag openden de deuren van de keuken. De chef-koks presenteerden een keukentrolley die prachtig met een zijden tafelkleed met rode en gouden geborduurde bloemen was bedekt. Zilveren leeuwen bewaakten alle vier de hoeken van de trolley en bovenop stond een grote antieke gouden plaat met bijpassende zilveren koepel, die duidelijk wachtte om te worden verwijderd om de schat te onthullen.

Zonder een woord te zeggen, overhandigden de vrolijk glimlachende koks een envelop aan een dienaar, die hem naar de koning bracht, die hem hardop voorlas: "Lieve mensen," begon het, "voorafgaand aan dit buitengewone evenement waren we er beiden overtuigd dat één van ons teveel was in de wereld. Hoe zot waren we! Want uiteindelijk waren we in staat om het gerecht te maken dat elk gerecht van zowel de toekomst als het verleden zal overtreffen. Nu vertrekken we zoals we gekomen zijn. Til de koepel niet op voordat de laatste van ons uit het zicht verdwenen is.”

En dus verlieten de chef-koks het paleis, de een in een witte en de ander in een zwarte limousine. Zodra ze uit het zicht waren, greep de koning de koepel en sprak met grote plechtigheid: "zie de schat van de twee beste chef-koks ter wereld, die ik mogelijk heb gemaakt.” Toen tilde hij de koepel van de gouden plaat. Precies in het midden, nauwelijks zichtbaar, lag een dauwdruppel.

Vrolijke groet,
Erik Stout

Featured foto: michaelcalumross