Een sprong in het diepe (1)

Leestijd: 7 minuten. Video: 2 minuten.

En toen zat ik opeens…

in een groot, statig gebouw in Griekse stijl wat voorheen dienst had gedaan als hotel op Shengjing Shan, een heilige berg voor Taoïsten in de provincie Shandong in het oosten van China.

Het afgelopen jaar is werkelijk voorbij gevlogen. Op 8-11-22 raadpleegde ik de I, Ching (het beroemde Chinese orakelboek der veranderingen) met de vraag of er nu echt werk gemaakt moest gaan worden van mijn wens om Tai Chi bij shifu Qu (oftewel meester Tsjoe) in China te gaan leren. Ik gebruikte de muntjesmethode en daaruit kwam kort gezegd het volgende antwoord: GA NOU!!

Het is niet dat er nu een lang gekoesterde droom in vervulling gaat. Aan dit avontuur begon ik een beetje op dezelfde manier waarmee ik aan de fysiotherapie opleiding begon: betrekkelijk blanco. Er was altijd wel interesse voor het lichaam maar ik was nog nooit bij een fysiotherapeut geweest en wist niets van het vak of werkveld. Op dezelfde manier heb ik al geruime tijd interesse in Tai Chi maar nog nooit een les gevolgd. Blijkbaar hou ik ervan om zonder reddingsboei in het diepe te springen.

Maar goed, Tai Chi boeit geweldig als dans-, beweeg- en kunstvorm. Niet alleen is ze esthetisch prachtig, maar een juiste uitvoering vergt ongelofelijke mentale en fysieke balans en coördinatie. Wellicht is het ontbreken daarvan in perioden van mijn leven een prikkel geweest voor de fascinatie, zeker is dat ik de waarde ervan erken om gezond de tweede levenshelft in te gaan.

Video & edit: Erik Stout
Music: REDproductions

Voor elke levensfase zijn er gepaste arrangementen en dat geldt ook voor sport- en beweegactiviteiten. Explosieve sporten als voetbal, tennis, basketbal etc. kunnen we prima op volle sterkte in de eerste levenshelft uitvoeren, maar voor de tweede zijn ze minder geschikt vanwege voor de hand liggende redenen. Toch kan het lichaam nog steeds in optimale staat en conditie worden gehouden, mits we niet verstrikt zijn geraakt in het verlangen te willen presteren alsof we nog 20 zijn (waarbij ik nu mild doch ietwat streng naar een aantal van mijn zeer geliefde en verschrikkelijk eigenwijze cliënten uit Amstelveen kijk, jullie weten wie jullie zijn).

Lange tijd was ik een avond- en nachtmens en vond het heerlijk laat naar bed te gaan. Tijdens de actieve periode in muziek was ik meerdere avonden per maand tussen 3 en 4 uur ’s nachts thuis en de afgelopen zes jaar minimaal drie avonden per week rond middernacht. Dat was heerlijk maar de laatste jaren begon ik te merken dat de brandstoftank wat leger dan voorheen aan het raken was. Tegelijkertijd gaf vroeger opstaan merkbaar meer energie dan voorheen (in de beleving dan toch). Die ervaringen brachten het denken in de richting van een ommekeer: Hoe zou het leven er uit zien als er dagelijks vroeg opgestaan zou worden en vroeger naar bed gegaan?

Op andere vlakken begon ook nieuwsgierigheid aan te wakkeren. De langste periode buiten Nederland was een kleine drie maanden in 2016, na bezoeken aan India en Chiang Mai in Thailand. Hoe zou een langer verblijf in een onbekend land met dito cultuur en taal mijn perceptie veranderen? Hoe zou ik op de been blijven bij fysiek of mentaal leed? Kan ik mij aanpassen aan een strak dagritme wat ik niet zelf heb bedacht? Door Tai Chi in China te gaan leren komen al deze vraagstukken aan bod.

Laten we het dagritme eens doornemen. Elke werkdag zijn er vier trainingen: Om 6:00 uur, 8:30 uur, 10:30 uur en 14:30 uur (het weekend is vrije tijd). De maandag ziet er als volgt uit:

06:00 uur: ongeveer 1 km warmlopen, stretchen, zachte tai chi bewegingen, statische qigong.
07:00 uur: ontbijt
08:30 uur: een rondje van ruim 2 km warmlopen (met zo’n 100 meter hoogteverschil), stretchen, gezamenlijke warming-up oefeningen. Dan kick en stand oefeningen en daarna vorm (in mijn geval Tai Chi). Eindigt om 10:00 uur.
10:30 uur: ongeveer 1 km warmlopen, stretchen, vorm.
12:00 uur: lunch
14:30 uur: het 2 km rondje warmlopen, stretchen, gezamenlijke warming-up oefeningen, sanda (Chinees kickboksen). Ah, daar had ik geen rekening mee gehouden, maar wat ongelofelijk kick om te leren (pun intended!)
16.15 uur: half uurtje Chinese les.
17:00 uur: diner.

Qua tijdsindeling zien alle werkdagen er hetzelfde uit. Er zijn accentverschillen in de trainingen, bijvoorbeeld uitgebreide qigong op de woensdagochtend, krachttraining op de woensdagmiddag, Chinese massage/TCM op de donderdagochtend, een mountain run en kalligrafie op de vrijdagmiddag. Maar dat is nog niet alles, want niet alleen leren we hier de Tai Chi zoals we die in Nederland kennen (de langzame bewegingen), maar hier wordt meteen de applicatie voor zelfverdediging aangeleerd.

Bij een van de eerste vormen van Tai Chi houden we een onzichtbare bal vast met de rechterhand voor de borst en de linkerhand onder de navel. Dan maken we een uitstappas naar links, draait het lichaam linksom en strijken de handpalmen vlak langs elkaar heen waarbij de linkerhand op gezichtshoogte wordt gebracht en de rechterhand afglijdt richting de rechterheup. Prachtige sierlijke beweging. Maar als zelfverdediging pakken we met de rechterhand de arm van een tegenstander en trekken die naar de heup terwijl de linkerhand richting zijn gezicht gaat en we onze schouder in zijn oksel planten. Op die manier breken we nagenoeg iemands elleboog en is hij dus onder controle.

Hoe we dat oefenen? Gewoon, door dit te simuleren tegen een berkenboompje. Dat klinkt oncomfortabel en dat is het ook, mits de juiste techniek en de juiste plek worden gehanteerd. Eerlijk is eerlijk, het weinige wat het boompje meegeeft noopt tot snel leren.

Als korte terugblik op de eerste drie weken was de eerste week erg wennen. Met stretchen verrekte ik op dag 1 reeds de spieren aan de binnenkant van beide bovenbenen wat mooie blauw-gele plekken opleverde en de week daaropvolgend liep ik alsof er kussentjes tussen mijn bovenbenen zaten. Maar nu begint het ritme er in te komen en eerlijk is eerlijk, er is een energie en focus aan het ontstaan die ik niet eerder als zodanig heb ervaren. Om 05:30 sta ik op en om 21.30 lig ik weer in bed (dan gaan wifi en licht uit). Het dagelijks zo intensief lichamelijk bezig zijn vind ik zalig, niet in het minst omdat we voor het grootste deel buiten trainen. Tussen de trainingen door en in het weekend werk ik aan deze website en Mandarijn. Het eten is heerlijk en de omgeving prachtig. Zelfs de wekelijkse kamerinspectie verwelkom ik met open armen!

Met andere woorden, sofar so good. Interessant onderdeel van het avontuur is dat in tegenstelling tot de meeste steden in China er hier op het platteland nog met cash geld betaald dient te worden. Tot nu toe is alleen de Bank of China zo aardig geweest om mijn passen te accepteren, maar daarvoor moet ik ongeveer anderhalf uur in een klein busje rijden om in een stad te komen waar die bank te vinden is. Gelukkig is er een Franse medestudent die nogal handig is met Chinese OV apps waardoor ik niet ergens op een volledig onbekende plek strandde, want mijn Mandarijn is nog verre van adequaat om zelfstandig met het OV te bewegen. Maar al doende leert men.

Over de omgeving en de manier van lesgeven zal ik in een volgende blog verslag doen.

Ten slotte vind ik het heerlijk om aan deze website te werken, zowel om de content te maken als de site werkend en draaiend te krijgen. Aangezien ik geen webmaster ben zullen er nog genoeg aspecten zijn die nog niet lekker werken dus feedback wordt gewaardeerd!

Vrolijke groetjes,
Erik Stout

Featured image: Sasint